Geen gedoe meer met brede hooiharken en kromme ruggen van de vele mensen die traditiegetrouw hielpen om het hooi binnen te krijgen. Hooien was immers ’hands on deck’. Maar toen arbeid na de oorlog duurder werd en veel jongelui hun geluk buiten de landbouw gingen zoeken, moest er een andere manier komen. De mechanisatie kreeg er een boost door en in plaats van werken met grote groepen mensen, was een deel van het hooiwerk ineens te doen met één man, één paard en één hark.Vooral op het weidebedrijf was het een enorme sprong vooruit. Daar was men immers, naast melken, erg veel tijd kwijt aan de grasoogst. De vele bewerkingen maakte het arbeidsintensief: maaien, keren, nog eens keren, harken, opladen, afladen enz. De tijd die men ermee kwijt was, verschilde overigens enorm, want geen situatie was hetzelfde. Elk bedrijf had zijn eigen manier uitgevonden om het werk zo efficiënt mogelijk te kunnen doen. De een had een boomstam achter de trekker om het hooi mee bij elkaar te trekken, de ander werkte met touwen die als sleepnet fungeerden en eenmaal thuis werd van alles ingezet, van hooivork tot glijplanken en hijsinstallaties, om het hooi in de berg of op zolder te krijgen. 20 manuren per 1.000 kilo droog hooi in de schuur, was beslist geen uitzondering, helemaal als het slecht hooiweer was.
X
%20TOURNEBRIDE%201929.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten