KOTEM - OVERSTROMING 1993-1994

In het hele Maasland bleef een ontzettende laag smurrie achter. Niet overal kon de schade opgemeten worden, maar de eerste vaststellingen waren vreselijk. Landerijen waren ofwel weggespoeld ofwel overspoeld met slib, omheiningen lagen tegen de grond. Waar ze waren blijven staan, hingen ze vol zwerfvuil: flessen, plastic, stro of hout. Overal trof men varkenskrengen aan. In Herbricht kwamen 146 kalveren om in hun stal. Diverse wegen waren niet meer toegankelijk omdat het asfalt met de stroming van de Maas weggespoeld was. Een eerste duidelijk beeld van de aangerichtte schade kreeg men in de Halstraat in Kotem. Gaten in het wegdek, omgevallen Maaspalen, weggespoelde bomen en een muur door de stroming meegesleurd...Albert Monnissen, uit de Halstraat in Kotem werd wel zeer zwaar getroffen. Zijn boerderij en woning liggen in het uiterste hoekje van Limburg, vlak tegenover Elsloo waar de Maas een grote bocht beschrijft. Hij kent de grillen van de Maas, maar als die buiten haar oevers treedt, kan boer Monnissen alleen maar toezien. Nu was de ravage enorm. In 1972 bouwde hij een eigen bedrijf tegenover zijn ouderlijke woning. Hoewel hij zijn woning iets hoger dan het overstromingspeil van 1926 had gebouwd, kwam het water nu zo hoog, dat Albert zelfs niet meer buiten kon om zijn vee te voederen. De kolkende stroming sloeg zelfs een muur weg van zijn varkensstal, waardoor meer dan tweehonderd varkens verdronken. Kiekens en paarden stonden in het water. Ze konden gelukkig in extremis in een gesloten vrachtwagen geladen worden. Deze operatie is voor Albert Monnissen een geluk geweest: waren de dieren in de stallingen moeten blijven, dan waren ze wellicht allemaal verdronken. Na de terugtrekking van het water was het erf van de boer één grote troep. De modder lag er tot 15 cm. dik. Zijn auto op het erf stond tot aan het dak onder water en omdat de muur van de varkensstal was weggeslagen, werd de staldeur een - deur naar nergens -. Het water was overal. Wie het waagde kon over houten latten zich een weg banen door de stal, maar men riskeerde zijn leven. Het water stroomde zelfs onder de planken vloer die op en neer golfde. Een drietal varkens zaten nog in dit hok. Ze nestelden zich in het uiterste hoekje van de stal die maar drie muren meer had. Ook een tussenwand was door het water stukgeslagen. De vloer van het stalletje helde gevaarlijk naar de Maas toe tengevolge van de ravage. Ook de omgeving rond de woning was niet gespaard. Een bakstenen muur was weggeslagen, ontwortelde bomen dreven over het erf. De hangaar van de paarden was ook zwaar beschadigd. De wanden waren naar binnen geslagen en moesten, indien dat nog kan, dringend hersteld worden. Een ploeg lag helemaal bedolven onder de rotzooi en de omheining van de manége grotendeels tegen de grond. In een interview hoopte Albert Monnissen dat er zo vlug mogelijk een dijk zou aangelegd worden tussen Lanaken en Maaseik, zodat het hele Maasland voor eeuwig van de overstromingen zou gespaard blijven. Tijdens dat interview van Monnissen met Het Belang van Limburg en een BRTN-ploeg ging Albert Monnissen zo op in zijn verhaal, dat hij een stap achteruit deed om aan de cameraman te tonen hoe groot de ravage aan zijn stallingen was. Daarbij tuimelde hij in het kolkende Maaswater. BRTN-reporter Rudi Vranckx bedacht zich geen ogenblik en sprong de boer, die dreigde meegesleurd te worden, achterna. De andere leden van het reportageteam visten de twee ongelukkigen uit het water. Rudi Vranckx was zijn laarzen voorgoed kwijt. Boer Monnissen kwam er met de schrik vanaf. - Maar goed dat ik kan zwemmen, anders was ik nog verdronken ook -, zei Monnissen voor de BRTN-camera, maar besefte even later, dat hij zijn leven te danken had aan Rudi Vranckx. - Ik voelde mijn laarzen vol water lopen. Mijn lichaam werd heel zwaar en de draaikolken dreigden mij mee te sleuren. Plots kwam die reddende hand -, aldus Monnissen. De BRTN bracht de beelden van het drama in de nieuwsuitzending van 27 december 1993. Ook de RTBF bracht de beelden op het scherm.