HET MYSTERY VAN DE WENENDE MAAGD (ARTIKEL UIT 2002)

NU VOLGT HET VOLLEDIGE INTERVIEW DAT PLAATSVOND IN 2002, 20 JAAR NA DE GEBEURTENIS IN 1982. 

Aan de deur van het gezegende villaatje hangt nog een bord: 'enkel open op weekdagen van 8 tot 20 uur. Gesloten alle weekends en feestdagen'. Het bordje is verregend: een stil aandenken aan de jaren toen hier de autocars in dubbele file in de straat stonden. Een laatste getuige van hét fenomeen van de zomer van 1982. 

MEUBELS AAN DE KANT

De eerste dag is hier driehonderd man komen kijken, zegt Cyrille Linden. Mensen uit de omtrek, die iets hadden horen vliegen. De tweede dag hebben ze van 's ochtends tot 's avonds staan aanschuiven; zeker tweeduizend mensen zijn toen gepasseerd. De auto's stonden tot in het dorp. En zo heeft het weken geduurd . We hebben alle meubels aan de kant moeten schuiven, en hebben een soort paadje door onze living gemaakt. De mensen kwamen binnen door de voordeur, schuifelden langs het beeld, en moesten door de tuin weer weg. Het was onvoorstelbaar. Er stond geen sprietje gras meer in mijn hof. Alles was kapot gelopen. 

SNEL BETERSCHAP

Wij waren in 't geheel niet zo'n super-religieuze mensen, zegt Cyrille. Wij gingen naar de kerk, ja, zoals iedereen toen, maar echt diepgelovig zou ik ons niet genoemd hebben. Maria had zeer veel gezondheidsproblemen in die tijd. Gezwellen in de benen en de knieën. Ze was moeilijk te been, en de dokters wisten eigenlijk ook geen raad meer. Na een zoveelste operatie in de Heilig Hart-Kliniek in Leuven is Maria dan via een verpleger in contact gekomen met een broeder, die erg begaan was met het werk van pater Pio. En ineens, hoewel ze daar zelf wat meewarig over was, begon ze heel snel beter te worden. Soms ging dat met ongelooflijk grote stappen. Dan moest ik haar 's ochtends nog in de auto helpen, als een stuk slappe was, en enkele uren later, na een bezoek aan die pater, kwam ze thuis en liep ze zó de trappen op. Ik stond daar toen ook nog met zulke ogen naar te kijken, van: wat is hiér in godsnaam aan de hand? Mijn vrouw woog in die periode nog amper veertig kilo. Ik was er bijna zeker van dat ze haar naar huis hadden laten komen om te sterven. En dan plots zoiets.

REIZENDE MADONNA

In die periode zijn hier twee dames langsgekomen met een zogenaamde reizende Madonna: dat waren Mariabeelden die her en der bij de mensen werden geplaatst, om er dan buurtnovenen te houden. Mijn vrouw, die nog onder de indruk was van haar genezing, heeft toen onmiddellijk ja gezegd. Op de tweede dag, aan het eind van de rozenkrans, is het gebeurd. De buren zaten hier bijeen, te bidden, en plots zei een jongetje van een jaar of tien: 'kijk, onze-lieve-vrouwke weent'. Eerst werd hij door zijn moeder berispt: zit stil, Nick. Maar toen zag iedereen het. We zijn eraan gaan voelen, en haar ogen waren wel degelijk vochtig. 'dat kan niet', denkt ge dan, maar het beeld blééf wenen, met tussenpozen.Veel van die bezoekers die hier toen voorbijschoven zijn, hebben het met hun eigen ogen kunnen zien. 

BEELD TERUG!

Na enkele weken stond plots die pater hier van wie dat beeld was. Om het op te halen. Die man is zelfs aangevallen door de bezoekers, maar hij hield het been stijf, en heeft het meegenomen. Achteraf hebben we gehoord dat het bisdom zelf beslist had dat het beeld uit de circulatie moest verdwijnen. Daar mag u zelf uw conclusies uit trekken. Een oudstrijder heeft toen een nieuw beeld gebracht, dat bijna identiek was aan het eerste, en ook dát is beginnen huilen. Van ver over de grenzen kwamen intussen mensen naar hier. De WDR heeft hier dagen aan een stuk beelden gedraaid. En in de jaren die volgden minderde de toestroom wel, maar kwamen ze van almaar verder: Amerika, Tasmanië, de Filippijnen, Siberië, Peru, Argentinië enz. Veel van die mensen hebben later beweerd dat ze door hun bezoek een gunst hebben bekomen of genezen zijn van een ziekte, maar daar hebben wij nooit veel aandacht aan besteed. 

TRANEN VAN BLOED

Vier jaar na het eerste voorval, in 1986, zijn er andere beelden tranen van bloed beginnen te wenen. Een buste van Christus, de heilige Jozef, en een klein beeldje van de Madonna van Fatima. Mensen die niet geloven moeten daar waarschijnlijk eens om glimlachen, maar ik verzeker u: het is door velen gezien, er bestaan talloze foto's van, en toen ze het bloed wetenschappelijk onderzochten, bleek het om écht bloed te gaan. Die twee beelden hebben we onder een stolp gezet, want u kent de mensen : ze willen daar eens aan voelen, en met die bloedtranen, dat is niet proper.

VEEL LIJDEN

Acht jaar lang heeft mijn vrouw geen enkel gezondheidsprobleem meer ondervonden. De dokters konden het amper geloven, dat het zo snel was gegaan, maar ze moesten toegeven dat er niets meer te vinden was. Toen is ze, vlak voor onze woning, door een wagen aangereden, en is ze opnieuw beginnen te sukkelen. Er is verkalking bijgekomen, ze heeft heel veel pijn gehad, en voor ze stierf, in juni vorig jaar, heeft ze een maand in coma gelegen. Een week voor ze is overleden heeft de Madonna van Fatima voor het laatst bloed geweend. Sindsdien heeft er geen enkele meer gehuild. (stilte) Ik vind het verschrikkelijk dat ze zo heeft moeten lijden . Ik heb me geweldig machteloos gevoeld, in die tijd. Maar ik heb nooit zoiets gehad van: waarom ik, waarom wij? Heeft Jezus zo'n simpel, pijnloos leven gehad, denkt u?

GROTE BEDRAGEN

Sommige mensen denken dat wij in de kijker wilden staan. Dat wij hier grote sommen geld aan overgehouden hebben. Maar wij hebben er geen frank aan verdiend. Er zijn ons schenkingen aangeboden, grote bedragen, en telkens opnieuw hebben wij gezegd: wij willen dit niet, geef het maar aan een goed doel. Helemaal in het begin heb ik me wel afgevraagd hoe dat allemaal kon- en waarom het óns juist overkwam. Nu doe ik dat niet meer. Vroeger was ik een gelovige mens, nu sta ik veel verder: er is zekerheid gekomen in plaats van het geloof. Ik heb God gezién- ik kán niet meer twijfelen. Een hond ruikt een konijn, maar wij mensen, wij ruiken Gods spoor niet. Wij weten niet wat hij allemaal met ons voor heeft, want alles wat hij doet is onnaspeurbaar. 

ECHTE WAARDEN

Er hebben hier vaak genoeg mensen gestaan die er eens mee kwamen lachen. Die binnenkwamen, en elkaar stonden aan te stoten: ziet daar, dat is zogezegd dat wenende beeld. Die heb ik altijd onmiddellijk buitengezet. Er is al genoeg goddeloosheid in de wereld, het geloof wordt al genoeg vertrappeld door mensen die zich nergens meer bewust van zijn. Hier, dat blijft een schrijn. Voor zij die toch nog aan de échte waarden gehecht zijn.

XX